رود زلال

لبخنده‌ام قه قاه شد

یك جنبشی در عالم ارواح شد

بینگر که جمعی خیره سر ک - از سوز عاشق بی خبر

از شعر من در ذهنشان صد آه شد

گوئی  قلم گمراه شد

ای داد از این بیگانگی

در منزل خود در صف بی خانگی

یك دلقكی " بیگانه " می‌گوید مرا ,از دست او

جان بر کفم از ذلت دیوانگی

صد حیف این "فرزانگی

آخر به خود گفتم:چرا

خود را دهم در پنجه ی این ماجرا

رود زلالم با من و  من غرقه در آن می شوم

تا بر جهان شعر من بخشد صفا

من را برد تا كبریا