رازِ محبَّت

سلام و عرض ادب و احترام
با آرزوی سلامتی شما در این روز ها

رودِ زاینده یِ عشقت به خطا طغیان کرد
زآن ستم ها که از او بر دلِ مسکینم رفت

بیت دلنشینی بود
غزل خوش آهنگ و موزونی بود
خیال اندیشی و تخیل هم در این سروده به چشم می خورد
زبان غزل شما فصیح است
زبان مجموعه اصواتی است که با قواعدی خاص دلالت بر معنا می کنند
فصاحت شعر شما و عاری بودن آن از عیوب صوتی و اشتباهات دستوری و نیز موفق بودن بر دلالت بر معنا کاملا مشهود است
احساسات زیبایی هم سعی در بیان آن ها داشتید

آخیش
خب بعد از بیان نقاط قوت می توانم بدون عذاب وجدان شعر را نقد کنم
فصاحت گرچه شرط لازم شعر است اما شرط کافی آن نیست
بلاغت که توسط سنجش شرایط اجتماعی و برقراری ارتباط صحیح با مخاطب و شناخت مخاطب تعیین می شود لزوما با رسیدن به فصاحت حاصل نمی شود
تصور کنید مردی به مناسب زادروز همسرش هدیه ای می خواهد تهیه کند
یک کیک و شمع می خرد چند شاخه گل تهیه می کند و هدیه ای مانند یک انگشتر یا یک وسیله زنانه خریداری کرده و به منزل می رود
طبیعتا همسر خود را خوشحال می کند اما...
کار او کمی کلیشه ای تکراری و تصنعی است
بهتر نبود کیکی با طرح اختصاصی و هدیه ای خلاقانه تر تهیه می کرد هدیه ای که متفاوت و نشان دهنده وقت صرف کردن بیش تر می بود؟ شاید کمی زحمت بیشتر چندین برابر تاثیر گذار تر میشد
شاید مسافرتی به شهری که اخیرا همسرش از آن یاد کرده بود نشان دهنده توجه بیشتر به سخنان و خواسته های او می‌بود تا یک انگشتر
رابطه شاعر و مخاطب هم بی شباهت به یک رابطه عاشقانه نیست
شاعر باید دقیقا آن چه را مخاطب با آن درگیر است به طور روزمره بیان کند یا اگر هم از کلیشه ها استفاده می کند متفاوت استفاده کند
به این ابیات از استاد بی نظیر غزل معاصر حسین منزوی توجه کنید که چگونه از لیلی و شیرین و زلیخا استفاده کردند بی آن که به دام کلیشه ها افتند
اگر باید زنی همچون زنان قصه‌ها باشی
نه عذرا دوستت دارم نه شیرین و نه لیلایت,

که من با پاکبازی های ویس و شور رودابه
خوشت می دارم و دیوانگی های زلیخایت !

همچنین استاد منزوی هیچ وقت با وجود تکیه زدن به عروض و غزل سرایی (جدای از اشعار نو ایشان) در فضای کهنه و واژگان رایج غزل سیر نکردند و غزل را نیمایی سرودند و بلیغ
امروزه تنها عده ای اندک آن هم به دلیل محدود بودن شعرخوانی اشان به اشعار قدما یا خوانش اشعار شاعران معاصر تابع فضای شعری قدما چنین سبک و سیاقی را می پسندند و البته همیشه رقابت هر شاعری با حافظ و سعدی و مولوی که اشعار خود را در زمانی که گفته اند که آن فضا و کلام به اقتضای زمانه بوده توسط شاعر قرن ۱۴ هجری به شکست منتهی می شود
َامیدوارم چنین طبع لطیفی از شما معطوف مضامین امروزی تر شود