شب

شب ،صورت ِ خورشید را پوشید و آمد

یکباره از چاه ِ عَدَم جوشید و آمد

شب این سیاهی ِ لطیف و آسمانی

یک جرعه از ناهید ، آشامید و آمد

از پاره های انجم و خونِ دلِ من

صد خوشه ی پروین را پاشید و آمد

این خوشه ها انگور تاکستان شب بود

دست فلک از دانه هایش چید و آمد

ماه َم سوار شب به جولانگاه برشد

پیراهن ِ شیری خود پوشید و آمد

چشمان ماهَ م با ستاره دیدنی شد

چشم فلک از چشمه اش نوشید و آمد

شب می تراود چشمه های ناب مهتاب

چشمک زنان چشمان او خوابید و آمد

شب ، ارغنون ساز فلک را می نوازد

شب زهره با ساز فلک رقصید و آمد

شب من دخیل عشق می بندم  به ناهید

آسوده ،  دل هم حاجتش را دید و آمد

شب تا سحر بیدار بودم با ستاره

ای وای من بیدار شد خورشید و آمد؟