ضحاک زمان

تکیه مزن
به کاشی های
پوسیده ی زمین
خاک این شهرِ مارْ دوش
از مغز آدمی پُر است
چیزی نمانده
که آسمان
آیینه گردد
ابر خاکستری مرگ
سایه از زمین برچیند
کسی نمانده دیگر
کسی نمانده زنده
شهادت می دهند
با سبزیِ
رنگ پریده ی انگشتانشان
شمعدانی هایی که
پروازت را
چشم‌ْبسته دیده اند
پر وا نمی کنند
سیمرغان دشت
کمر خورشید
با فواره های خون
در خود شکست
ولی باز
دوباره باز
رسم ققنوس است در آتش
از خاکستری ترین بال هایش
سپیده می دمد