یادش بخیر جوونی

سنگین شده هوای خونه

غمگین شده صدای سازم

چله نشستم بی بهونه

تا کِی با غم ها من بسازم

دیگه زبون بسته شدم من

بازیچهء دستِ اینو اونم

از آدما خسته شدم من

وقتشه برم اینو می دونم

خواستم برم به دشت لاله

اومدن جلو راهمو بستن

گفتن رویا دیدن محاله

نذاشتن ببینم چشامو بستن

گفتم کجاست وفای مردم

فریاد زدم با لبِ بسته

دیدم بلند شد صدای مردم

گفتن ساکت شو دیگه بسه

حالا منم یه مردِ تنها

از زندگی رنجور و دلگیر

بیمار شدم از دردِ دنیا

به ظاهر جوون و دل پیر

دیگه به زندگی امید ندارم

از تکرارِ هر شب و هر روز

از عشق همیشه بی زارم

همش باهامه غمِ جان سوز

محمد رضا لطفعلی آینه (دل نواز)

08/12/90 ساعت 3 ظهر