به بوسه می چشانمت

ز من فرار می کنی به شعر می کشانمت
مرا تو خار می کنی، به دیده می نشانمت
چو رود پرغرور تو، چو باد ناصبور تو
ولی همی رسم به تو، به خویش می رسانمت
تو غم مخور که می خورم غم تورا به صبح و شام
و با نگاه غم زدا ز غصه می رهانمت
سراغ من نمی گیری ولی بر آنم ای پری
به کوی عشق و عاشقی به شوق می دوانمت
به این امیدم عاقبت به خلوت تو می رسم
غمان دیده بی تو را به بوسه می چشانمت