احساس

نه، من آنقدر عاقل نیستم که احمق باشم

می خواستم نسخه جهان را بپیچم

و تو را که توی همین پارک،روی همین نیمکت

به همین سادگی...

شاید به تو خواهم گفت

در شعری به کوتاهی عمر آدمها که نیستند...

هر جا را دیدی ببین!

خنده هایم را با میخ روی دیوار ها کوبیده اند

مبادا از روی نیمکت بلند شوی؟!

بیست طبقه و استخر و کاج ها

از گوشه ی دامنت می افتد،

این طور نبود دختر ؟!

دختری که از آن دختر ها

در امتداد ویترین ها می دوند هراسان، و مانکن ها قاه قاه می خندیدند!

هزار گوشه ی دلم تو که نیستی،

هزار دلٍ گوشه ام گوش خوابانده ام صداها را

تا صدایت را بشنوم...

گوش میایستی تا شماره ات را بگیرم

برمیداری گوشی را و ما می گوییم به هم،

حرف هایی را که برای نگفتن داریم

و هیچ هم

گوشمان بدهکار این حرف ها نیست...