نفس آخر

نفس آخر

بی تو ای جان جهان از تن و جانم بری ام
من به جان آمده ام تا تو کنی بستری ام

ای پری‏زاده! پُر از عشوه و نازی که چنین
آدمی زاده ام و عاشق روی پری ام

گر چه پروانه شکایت نکند از شب غم
با چنین جور و جفایت به کجا می بری ام؟

آی و خورشید رُخت را به تماشا بگذار
سوی بازار بیا، ماه! که من مشتری ام

پرده افکنده ای و عاشق رویت شده ام
عشق تو کرده مرا شهره به خوش باوری ام

غم دوری تو شد باعث شاعر شدنم
تا بخوانی غزلی ناب ز شعر دری ام

سوختم بی تو بیا، بین که بلند است هنوز
آتش و دود و غم از این نفس آخری ام