چشم تو بود گوی فلک در خم چوگان

چشم تو بود گوی فلک در خم چوگان
ابروی تو چوگان و رخت عرصۀ میدان
این گوی و چنین عرصه و چوگان دو ابرو
می تازد و می نازد و خوش دارد و جولان
آن زلف دو تایت همه دروازۀ هستی
وان طره گیسوی تو دروازۀ اکوان
زیبا دهنت غنچه نشگفته سوسن
خوش جلوه کند بر رخ چون روضۀ رضوان
آن چاه زنخدان تو شد محبس یوسف
خود یوسف حسنی و به آن چاه زنخدان
آن پلک تو شد ترکش پر تیرفتانه
بادا خوش آن جان هدف نیزۀ مژگان
اوصاف رخ یار نه در قالب الفاظ بگنجد
پس خامش و ساکت شو همین صحبت پایان

مرتضی