تَمَرُد!

آن زمانی که قلَم پاسخِ سربالا می داد!
حکمِ از منطق، نمی بُرد!
بی خیال بود از سواد!...؟
یکه تازی می نمود بر پشتِ رهوارِ خیال!
بودِ جولانگاهِ او صفحه ی آبی ی زلال!

ربع قرن سوژه نوشتم
بر گرفته از تضاد!
همرهِ رنجِ خودم!؟
با آرزو های  رفته  باد!

نظم و نثر و متنِ ساده!

ربع قرن، سوختم و ساختم و بِرِشتَم!
خشت خشتُ خانه ی ویرانه ام
را با سِرشکم، هی سِرشتم!
بر سر و شانه گرفتم!؟
-دم به دم آوارِ می شد خشت خشتم!-

حالِ می گویند:
که بیهوده و بی سامان، نوشتم!
خالی از قاعده و اوزان نوشتم!

آه که دیگر پیرم و نسیان گرفتم!
خسته و فرسوده هستم!

با کدامین ساز، برایتان برقصم؟!
پیری و معرکه گیری
کارِ می دهد به دستم!
...
پدرجان واگذاریدم به حالم!
که تا این چندِ لحظه را بنالم!
...
من ز بانگِ سازِ خود مدهوش و مستم!
چشمِ در راهش نشستم،
آن قلَم، که می شکستم!؟

من، کهِ هستم!
من، کهِ هستم؟
...
پژواره ۳/۱۰/۱۳۸۹
در غربت موهوم.