حسرت پرواز 17

بر آنم من كه دل از خود بريدن

رهايي باشد و بر خود رسيدن

مگر هرگز تواند اين دل مست

در اين غمخانه بي مي پروريدن

چه سخت است و غم انگيز اينكه هر روز

غم يك آدم ديگر شنيدن

شب هجران ما در شام آخر

مگر راهي بيابم از پريدن

از اين بي مهري چرخ زمانه

نگاهم خسته شد حتي ز ديدن

شكسته دل شدم از آنكه آدم

نشانم مي دهد خوي دريدن

چگونه مي شود از رنج هم نوع

نمايي چشم خود را بر نديدن

نمي خواهم شعاري باشد اين شعر

ولي تا كي به تنهايي تنيدن

در اين ويرانه آباد دروغين

دلي شايد بجويم  بر خريدن

كه اين تنها دل بيمار هامون

بخواهد با دلي ديگر طپيدن