حسرت پرواز 11

دوش به مستي شدم در گذر مي فروش

جام دگر داد و گفت جامه ي غم را مپوش

چون كه جهان بگذرد از غم عالم گذر

در خوشي كار مي همره ساقي بكوش

تا كه به او گفته ام از غم و احوال دهر

گفت خيالت كجاست پيك دگر را بنوش

در دل غم ديده ام پاي سخن هاي او

چون تب جوشان مي خون من آمد به جوش

هر كه به آنجا رود روي جهانش رود

طبع سخن هاي من در تبش آرد خروش        

گوش فرا داده  ام در دل احوال دهر

تيغ صدايي بلند شب زده در كام گوش

اي كه خرامان روي در پي ويران شدن

بگذر از اين بيخودي كهنه چراغ خموش

مرد خردمند اگر اين همه غم مي خورد

بهر چه سودي بود در طلب عقل و هوش

در غم فردا نباش غصه ي دي را نخور

چشم به هم تا نهي مرگ رساند سروش

من خود ويرانه ام اي گذر چرخ مست

چشم ز ويران شدن از دل هامون بپوش