فند و ترفند

نمک دارد لبت امّا دمادم قند می ریزد

نگاه شوره زارم را گلِ لبخند می ریزد

بنازم قهوۀ ترک قجر، فنجان چشمت، را

که با یک قطره صد افشار را با زند می ریزد

بیا جان را بگیر امّا بیاور نوشدارو را

مگر یک عشوه را چشم سیاهت چند می ریزد

نمی گویم که این چشم اشک و چشم دیگرم خون است

خزر می جوشد از این یک، از آن اروند می ریزد

کدامین فنّ فاخر می گشاید بند را آنجا

که موها فند می بافند و لب ترفند می ریزد

دلم ابر بهار، اردیبهشتش روی ماه توست

برایت در یک آتشدان هزار اسفند می ریزد

اگر پابند دل گردیده گیسوی تو باکی نیست

برای گردنم هم طرح گردنبند می ریزد

غلامعباس سعیدی