نکن دگر مجابم

وقتی که با زمستان  در گیر اضطرابم

بیا بهاریم کن که مستم و خرابم

شکوفه های امید نشسته در عزایت

سکوت را خبر کن که من در التهابم

تنیده در نگاهم تمام انتظارت

نیامدی ندادی  به عشوه ای جوابم

کجای داستانم تو قهرمان نبودی

که با نگاه تلخت چنین کنی کبابم

شبی  سحر نکردم  به غفلت از حضورت

هزار شب سحر شد نیامدی به خوابم

من ونوای باران تو با غرور ومستی

کجا تو را بجویم  که گشته ای سرابم

شکسته در خزانم چو بامداد پاییز

مرا شکسته، رفتی ، نکن دگر مجابم