غربت

غربت علي را كه ميداند

سينه پر درد او را كه ديده است

مردي كه در جنگ ها چون شير مي غريد

چگونه سر به بالين چاه مي گذارد

غربت علي را نخل هاي كوفه مي داند

و كوچه هاي نامردي شهر

غربت علي را چاه مي داند

و تنور بيوه زني با كودكان يتيم

سردي كوفه با او چه كرد

كين چنين زخم شمشير برايش مرحم است

وقتي رفت شهر ارام بود

وفقط كاسه هاي شير يتيمان بي تاب

او غريبانه رفت 

همچون خورشيد ناشناخته