نگار

حکایت من و تو همچو ماه و خورشید است

که میبرد تن من روز و شب ز مهـرت سود

اگر نگــاه کریمـــانه ات نبود  ای جـان

مرا نصیب ز فضـل و کــرامت هیچ نبود

دریــغ دست من از دامن تو کوتاه است

بدون تو چه تفــاوت میــان بود و نبود

غـروب، وقت وداع من است بــا رخ  تو

از این جهت بشود  صورتم  چو ماه کبود

چو صبــح جلوه عـالم شود  ز تو روشن

فرستم ات به دو صد شِکوِه من هزار درود

ز مـرگ خـویش هراســانم آن زمانی که

نگار خود نشناسم چه بوده است و که بود