پیمانه درد

ای زمین آغوش خود را باز کن

من برای کوچِ خود آماده ام

مَستم اما باز هم  مِی می زنم

سرسپرده ، عاشق و دلداده ام

ساقی امشب جام̗  پی در پی بده

تا که دردِ هجر را درمان کنم

تا سروش آشنا را بشنوم

ترک این مسکین غریبستان کنم

با من از درمان و آسایش نگو

ساقی امشب درد را پیمانه کن

من تمامش را دَمی سر می کِشم

پس بیا و فکر  مِی ، رندانه کن

درد را نتوان سخن کرد و نوشت

بلکه باید هفت خطش سرکِشید

باید آن را قطره قطره گریه کرد

باید از سر تا به پا دل شد، تپید

باد ای باد صبا بویی بیار

از شب زلفی که دل درگیر اوست

شاهدی! کین سینه ی لبریز درد

عاشقانه تشنه ی شمشیر اوست

سیلی دستِ فلک را خورده ام!

من نمی خواهم که دنیایی شوم!

من نمی خواهم که دل بندم به کَس

ساکنِ وادی رسوایی شوم

خاکیان با عشق و دل بیگانه اند،

من به دنبال دلی افلاکیم

ساقی از این مِی زدن عیبم مکن

تشنه ی باقی سرای پاکیم

 سودابه طهمورثی