به سبزين چشم ِخود سوگند

بران باز ِ شب ِ جنگل  - به خواب ِ كودك ِ سنجاب

بران جغدان  ِ آواره - دران ويرانه ي مهتاب

بران ببري كزان اسطوره ها غُرَد

بران آهي كه جاي زوزه ها خيزد

شغال و گرگ و روباهان ، زنالستان

بران خِس خِس كنان ِ سينه ي برگي

به جاي خش خش ِ پاهاي جنگلبان

بران رقاصه ي گلهاي داوودي

كزان چشمان ِ خشكيده به راهِ پاي هر بادي -

تمنا را به زانو مي كشد چون كفر ِ آبادي

بران زاران  ِِ بي باران

به شبنم ها

به سِرسِم ها *

به خون ِ ساقه ي آلاله ها سوگند

كه فردا ديوي از آنسوي صحراها

به دست ِ دنده و زنجير

به زير ِ پاي  ِ گردون ها

خيابان را كتابي مي كند - برمكتب ِ گلها و بلبلها

و راهش دم به دم هموار مي بايد

به جان  ِ اين تن ِ عرياني ام سوگند

كه جنگل را فقط افسانه مي باشد

به مشق ِ كودك ِ فردا و فرداها...

***

سِرسِم  *

در زبان مازندراني به يك نوع نعناي وحشي گويند

كه در صحرا و جنگل مي رويد