عمق نبودنت

شکاف چشمانم ،خیره به نبودنت...

در شب  سرد و تاریک پاییز

در عرض هستی ات ، تا چشم کار می کند،

آوای نیست ، نیست ،خودنمایی کنان!

به دار وحشت می آویزد ....تمام بودنم را...

لبهایم شاید در انتظار معجزه ای!!!

می شکنند قندیل سکوت را آنی!

نا امیدیم ما...!

من و بغض و سکوت پرهیاهوی شب مهتابی

زانو در بغل گرفته

سر در زانو و چشم روی هم می گذاریم...

اینبار گمانم ....تا ابد...!

توضیح : می شکنند قندیل سکوت را ( برای ) آنی 

آنی : لحظه ای

پ.ن.: شانس نام مستعار خداست ،آنگاه که نمیخواهد امضایش پای داده هایش باشد.