برای تو غزل گفتم

برای تو غزل گفتم ، نمی دانم تو می دانی؟

درودت گفته ام شاید به پاسخ رو بگردانی

دلم را از همه کندم ،سپردم دست تو جانم

که دراضحای دلداری ،کنی آن را تو قربانی

درخشان ماه من هستی ،چوماه آسمان امشب

غلط گفتم زمه افزون ،همان خورشید تابانی          

نفس اندر شمارست و مجالی مانده بس اندک

مگر بیشتر کنی سعی ات ،کمی دستت بجنبانی

تحکم می کنی صمعن،به روی دیده ام فرمان

مهیایم به اجرایش ،اگر داری تو فرمانی

بلوغ یاس این مرداب حکایت می کند ،زودی

به سامان می رسد روزی، همین اوضاع بحرانی

مرادرسرهوایی توست ،ترا لیکن نمی دانم

بیا  روزی بگیر آخر،  سراغ حال سبحانی