خورشید زمستانم

لبْ غنچهٴ خـندانم ســلطان دل و جـانم
صد سال بر این حُسْنت دِلْداده و مهمانم
افســــوس نــمی فهـمی دِلْدادهٴ بســـتانت
من تشــنهٴ دیـدارم؛ سرچشــمه، نمی دانم
گُــلْ بـوسهٴ مغرورت، هـر گز نشـده رامـم
مـــن مـــنتظر آنـــــم دربـــان و نگــهبانم
اندکْ نِگَهٴ چشمت، دلْ خوش کُنَکـَم باشد
وزْ فیض همین افسون، پیوسته غزلْ خوانم!
وقتی دل شیدایم، بوسید نگاهت را
گُلْ بوسه شکوفه زد، در ریشهٴ دندانم
گویی لبِ نمناکت لبْ تشنه نمی بیند
آبی نچکد از او بر قلب پریشانم
با نازکی اندام؛ باپاکیِ دندانت
من قصّهٴ دل گفتم خندید که نادانم!
شمس الْغزل قلبم شیرینْ لبِ خوشمزّه
از شهد شکرْ شیرتْ صد شعر بَیَفْشانم
هان! ای گُلِ خوشبویم از یادْمَبَرْ این شور
ریشه بِدَوان درمن، خاک گـُل گلدانم
یک قطره،نگاه خود در جام شرابم ریز
افزون بنما شورش در این دلِ طوفانم
هر مغز ودلی بوسید آن چشم و لبت پنهان
چون معترضی برمن؟افسونگر خندانم؟!
من چشم ولبت بوسم پنهانی ورِنْدانه
دارم هنری والا در ریشهٴ ایمانم
گـُلْ آهوی زیبایم رحمی بنما بر من
کز آتش لبهایت سر گشته و ویرانم
ظالمْ لب و چشمانت مظلوم؛ دلِ مَستم
آن چشم و لبتْ آزاد، من؛ گوشهٴ زندانم!!
خواهم سخنی گویم با حُسْن جَمال تو
کای دلبر دلْ آزار ، من بر سرِ پیمانم
سرمای وجودم  را از بیخ بِکَن دلبر
گرمای وجودم شو؛ خورشید زمستانم
هرشاعرعاشقْ جانْ چون دید غزلهایم
داندکه در این شیوه من؛ رهبر میدانم
حافظ برو سعدی گوی یک لحظه بیا اینجا
تا عشق دگر بینی در این دلِ دیوانم
وین شیوهٴ عشق ما با خلق بهشتی گوی
من مغزغزلْ نوشم! وز زمرهٴ رندانم
رو نثر مُسَجَّع خوان ازپیرهرات ما
خوان این غزل ناب چون باغ وگلستانم
رازی بُود ایّوبی! آسان نکنی رامش!
کزعشق نجیب او،من؛من سرگشته وحیرانم!