وادی جنون

ای عاشـقا ای عاشـقا مـــن بــه دلــبری دلباخـــته ام
ای صوفیا ای صوفیا من در کوی آن جان دلبسته ام
عشقم به جنون کشید آخر ، نام شـــهر شـــهر گشته
من دریــن وادی جــنون مستانه و ز حـــد گذشته ام
آخـــر ز فـراق آن جـانانه وز روی الــفت خـــویش
در تارهای ســاز دل نــــغمه سوز و درد نواخته ام
در بند عـشق دنیاد بوده ام گریبان چاک جاک بودم
ز ســــوزن عـــشق او من چــاک گریبانم دوخته ام
از روی محبت خویش وز پیمانه مهر و الفت خویش
هر قدر که نوشاند برمن عطشان و تشنه تر گشته ام
شب و روز شعله می زند آتش مهر و عشق اش بدل
ز آتش عــشق او هــمچو کــباب بریان و ســوخته ام
ای ظریف چشتی بگو آخر از عشق چی آموخته یی
هر چی که تــو آموخته یی من بــیش زآن آموخته ام

                   هرات ، افغانستان