گل شكسته

منم گل شكسته

كه هيچ وقت

نميرويد

در اين سرا كه افسار بر دهان ميزنند!!

كسي سراغ ريشه را نميجويد

كسي به فكر پرپر شدن من نيست

كسي گل تكيده ام را نميبويد!

به سايه اي خزيدم و شكسته ساقه ام

به زير پاي عابران لهيده پيكرم

تفكر باغ شدن را ز سر برون كنيد

در اين ديار

بهار

عمريست خوابيده

به روح دلهره مدتيست ميداني

ز ناملايمات خورشيد نتابيده!

 

پ.ن:
 

در اين جا پر از روح هاي باكره است

/پر از فاحشه هاي مغزي/

در اينجا كسي به فكر پيوند جسم و روح نيست/

در اين ديار انسانيت خفته/

زمستانش طولانيست/

بهار به انتظار نشسته /

بهار به بن بست خورده/

آفتاب براي همه ناز ميكند!!