شاه قبا پوش

مخمورم و دل شادم و هم مستم و مدهوش
از باده ی جوشانِ خروشانِ شبِ دوش

سقای ولا ساغرِ می داده چه دلکش
از جرعه ی آن باده منم بی خود و بیهوش

با وجد و سماع آمده روحم به تنِ خویش
از شادی و عشرت همه غم هاست فراموش


آن ساقی میخانه  ز خمخانه بر آمد
با جامِ بلورین وخمِ باده ی پر جوش

ای اهل ولا شاه ولایت شده پیدا
آید ز سما نغمه ی دلجو تو نما گوش

از کعبه حق شیر خدا گشته نمایان
بگرفته علی را شهِ کونین  در آغوش

بر ماه رخش بوسه فراوان زند  از شوق
محبوب خدا  میر رُسُل شاه قبا پوش

از پیرِ خراباتِ مغان جرعه‌ ی می گیر
سامع ز وفا باده ی والای ولا نوش
سه شنبه ۲۶-جدی -۱۴۰۲