من گیله مَردَم

من گیله مَردَم

وقتی
به صداقت ِ شالیزار می اندیشم
که صبوری اش را
در جان ِ برنج سبز می کند
دلم می خواهد
چون گنجشگان ِ بازیگوش
بر فراز ِ بامش
نسیم بنوشم
و در جای جای ِ لای ِ ساقه ها
جیک جیک
کبوتری باشم
که با جفتم
از سفره اش دانه بر چینم
و آفتاب
که گرمای تنم را
در خوشه ها یش بریزم
من گیله مردم
عشقم برنجزار است
نفسم چایزار
توت زار را
عاشقانه بی قرارم
و کرم ابریشم را
همیشه در انتظار
من گیله مردم
خانه ام سبز
ریشه ام سبز
ساقه ام سبز است
نسیم جویبار
در رگم جاری
و تراوت چشمه سار
در جانم ساری است
من گیله مردم
نامم
لنگرود ِ سبز
پدرم
اته کوه (1)
مادرم
لیلا کوه (2)
خواهرم
دریا
برادرم
آبشار
دوستانم
چمن
من گیله مردم
من دشتم
کوهم
چشمه و چشمه سارم
دریایم
آبشارم
رودخانه و جویبارم
چای باغم (3)
شالیزارم
سبزه و سبزه زارم
باغم
جنگلم
دشتی از شقایق و لاله زارم
اما
افسوس و دریغ و درد
که اکنون
در این غربت غمگین غرب
غریب و تنهایم
اما
اما هنوز
گیلانی ِ ایرانیم
گیلم
گیله مردم
هرچند یک سینه دردم

(1) و (2) کوه اته و کوه لیلا را در گویش گیلکی، اتا کوه و لیلا کوه یا لیله کوه می گویند
(3) باغ چای را در گویش گیلکی چایباغ می گویند

احمد پناهنده ( الف. لبخند لنگرودی )