تقدیر دروغین

بخردی در کوچه ای تاریک و تنگ
میزدود از قلب خود زنگار و ننگ

بود در راه و دو دستش بر فراز
با خدایش گرم در راز و نیاز

از برش بگذشت مردی مستِ مست
خمره ای از باده ی نابی بدست

قد و بالا همچو سرو افراخته
ماه در پیش رخش خود باخته

با تحسر کرد بر رویش نظر
گفت یارب عقل بازآرش به سر

حیف باشد اینچنین نیکو سرشت
عاقبت بی بهره گردد از بهشت

مرد چون از گفت پیر آگاه شد
در گمانش آن سخن بیگاه شد

گفت تقدیر همه عالم ازوست
جمله آغاز و همه خاتم ازوست

گر بدینسان مست میبینی مرا
یا به زیر دست میبینی مرا

او بدین سان خواست ما را کرد کار
هر چه میبینی بشد از کردگار

آنچه بر سر آمد از تقدیر شد
این زبونی از خدا تدبیر شد

مرد بخرد داد پاسخ اینچنین
آنچه گفتی نیست جز انکار دین

آنچه خود کردی به عمر خود چه بود؟
زندگانی را هدر دادن چه سود؟

گر نبودت روز و شب را اختیار
از چه تکلیفی نهادت کردگار ؟

آن همه جهدی که بنمودی چه بود؟
سال ها راهی که پیمودی چه بود؟

از چه گویی هر چه دیدم از خداست؟
مقصدت زین حرف ها آخر فناست

نیک بنگر در سر و هوش و زبان
این سلامت را که دادت ای جوان؟

دست و پا و قامت رعنا چو سرو
پیکر و رخسار زیبا چون تذرو

کردگارت داد نعمت شایگان
تا کزیشان نیک باشی بایگان

گفت تقدیرت مقدّر می کنم
نی که فرجامت مکدّر می کنم

گفت روزی دست من، کوشش ز تو
گرمی جانت ز من، جوشش ز تو

کی خدایت گفت رو مُسکِر بنوش؟
مست و لا یعقل  شو و مُنکِر ز هوش؟

کی توان تن در تشک انداختن
همزمان اسب سعادت تاختن

هر خطا از هر که شد، خاطی همو
خبط خسرو را ز خسرو باز جو

وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن

پ.ن: خوشحال میشم اشکالات شعر رو به من گوشزد کنید البته میدونم زبان شعر کهنه و منسوخ هست و سعی می کنم در شعر های بعد روان تر و امروزی تر بشه