نیستیم تنها به درد

و از دریچه چشم هایمان خوشبختی،
بود در جای دگر 
و نمی دانستیم، 
که همان عابر و همسایه  خوشبخت که می پنداریم 
در دلش حسرت ما بودن بود 
او هم انگار....
و چه بدبختی یی
بشری درک  کرد نکرد فلسفه آدم را؟
که همه در دردند
چون که کوریم به دل 
و به ظاهر تیزیم
بیشتر از دید بَصَر های عقاب
از بغل کردن رنج هایمان جا ماندیم 
که اگر فهمی بود
و توان درک رنج آن بغل دستی که ،
خوش خوشانش به زمین و آسمان می دانیم 
پی به این می بردیم 
که رضایت به همین درد 
چقدر خوشبختی است
و چه شانسی 
که میان همه رنج های ابنای بشر
رنج ما از همه شان بهتر بود