رو بر متاب

زیبا! بیا و چشم مرا جوی خون مکن
همراه، سرنوشتِ مرا با جنون مکن
دل سوخته از نایرۀ عشق و مستی ام
دیگر مرا ز کنج نگاهت، برون مکن
بنیان قصرِ آرزویم، بر مدارِ توست 
آن را به لرزِ ناز و ادا واژگون مکن
دردِ گرانِ هجرِ تو، هم وزن عالَمست
دردی دگر به تودۀ دردم، فزون مکن
فرهاد کوه کن شدنم، نیست در توان
سرگشته ام به پیچ و خَم بیستون مکن
جانم به لب رسید، محک تا کجا زنی؟
یا جان بگیر، یا که دگر آزمون مکن
رو بر متاب از من و احساسِ نابِ من
آواره ام، به راه های گونه گون مکن
بد کرده ای، با منِ دل سوخته تاکنون
پروا کن از عواقبِ آن، وَز کنون مکن