پرستوی زیبا

پرستوی زیبا
خزان زد گلستان و گلها بمیرد
بهار و گل و بوته یکجا بمیرد
فرا میرسد باز از نو ، بهاری
نباید پرستوی زیبا بمیرد
نه کاج کهن یا که نوپا نهالی
نه سروی که با قدِّ رعنا بمیرد
مگس پر گشوده به صحن گلستان
نشاید خدایا که عنقا بمیرد
نبینم که قُویم غزل می سراید
(که خود در میان غزلها بمیرد)
روا نیست ماهی دلش خون گردد
لب عطشان در آغوش دریا بمیرد
ز ترس شغالان بیفتد به دامی
خرامان غزالی سبک پا بمیرد
رود پشت ابر سیه ماه زیبا
ز چشم خمارش تماشا بمیرد
بسوزد دل مادری داغدار و
رود آه وی بر ثریا بمیرد                                                                                                            
ز باد خزان غنچه ای ناشکوفا
بماند به دل آرزوها بمیرد
چه موج گرانی بخیزد ز طوفان
مگر میشود آب دریا بمیرد
چرا حاصل عمر امروز میهن
ببُرّد امیدِش ز فردا بمیرد
نه زینب نه زهرا نه مینا نه رویا
نه آن دختر گبر و ترسا بمیرد
زن و زندگی رمز آزادگی شد
که حاشا دگر نام مهسا بمیرد                                                                                                                     نه خورشید تابنده در آسمان و
نه آن ماهروی فریبا بمیرد
بلرزد چنان کاخ پوشالی شب
فرو مایه اندر تقلا بمیرد
فرو ریزد اشک از دل آسمان و
خزان و زمستان صحرا بمیرد
دوباره دهد مژده ی زندگانی
نباید پرستوی زیبا بمیرد

#امیر_وحدتی_یگانه
در استقبال از غزل زیبای
"شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد"
از جناب دکتر مهدی حمیدی