مرداب

درود بانو
پر احساس و زیبا بود

درود برشما شاعر گرامی

عالی وزیبا بود

درود بانوی زیبااندیش
چه تعابیر قشنگ و عمیقی
لذت بردم از خواندن شعرتان
قلمتان سبز

درودت نازنین بانو
چه قدر احساس زیبا در شعرت موج می زند
آفرین
مانا باشی بانو به عشق ومهر

درود شاعر پراحساس
دلنوشته ی شاعرانه و زیبایی بود
بخش اول اثر، مثل حوضچه ای بود که باید از احساس پر شود تا شعر جاری شود، تکرار واژه ها(چه کسی...) نوعی سکون ایجاد کرده، ولی ناگهان از اینجا احساس شاعر مثل شعر جاری میشود، و تا انتها جریان دارد:

سایه ام
زیر نور مهتاب
به دنبال درخت عاشقی می‌گردد
که آرام بگیرد 
چه کسی می آید ومی‌ماند 
ونمی رود مانند دیگران 
آنقدر قلبم جای رد پا شده
که پاگرد دلم
جا برای قدم های دیگری ندارد
چه کسی می تواند خلوتم  را
به شکوه دوست داشتنت ببرد؟
بوی عطر معجزه آسای جوانی می‌آید 
کاش...
کاش میان قصه ها می‌خوابیدم
و تکیه گاهم 
به داستان دیگران نمی‌رفت 
تا در پاورقیشان یادی از من کنند
(آنیل آچلار)

ضمن تبریک به شما برای اثر پراحساس و زیباتون
بنظرم همین قسمتی که در کامنت آوردم، خودش یک شعر کامل بود، بدون نیاز به بخش دلنوشته مانند اول اثر.
البته این نظر شخصی منه
و ممکنه اشتباه باشه.

سلامت و شاد باشید

اوه ه ه ببین چه صادقانه دلنوشته ای به این جذابی نوشته

آفرین به دوست پر از احساسم
چه کسی می آید ومی‌ماند
ونمی رود مانند دیگران