منگنه نگاه ابری تو

گیر کرده بودم
در منگنۀ نگاه ابری‌ات
که  قطرات بارانی‌اش
میزبان رعد و برقی رعب آور
به نام عشق بود...
و من تحت الشعاع
 نگاه پر از نوسانت بودم
همان نگاهی که
ضربان عشق را 
به روی پردۀ دلم 
با آب و تاب ترسیم می‌کرد

همان نگاه بی‌همتای باوقار
که جماعت پیرامون 
نظیرش را 
نه دیده و نه شنیده بودند؛
همان نگاه غیرکلیشۀ نجیب که
در میان ازدحام کلیشه‌ها
نه رایج بود و نه مرسوم
و من معذور و ناتوانم
 از توصیف نایابی‌هایت
و چه قدر این معذوریت دردناک است
در مقابل نگاهی که
نظیری ندارد...
و من شرمسارم
که زبانم گویندۀ تکراری‌ها
 و ذهنم سازندۀ کلیشه‌‌هاست و 
این میان قلبم آگاه تر از هر آگاه
می‌داند که از شرم لال شده‌ام...
می‌داند که دیگر از من سخنی 
نخواهد و نخواهند شنید...

و من با خودآگاهی کامل
چشم‌های بینایم را که 
کاوشگر ندیده‌ها و بینندۀ دیده‌هاست
کور 
و زبان بی‌نوایم را که
خواستار نگفته‌ها و گویندۀ گفته‌هاست
لال 
و عقل سهل طلبم را که
فرمان دهندۀ کلیشه‌های
آمیخته با مصیبت تکرار است
خاموش 
و درون صندوقچه‌ای رها 
و درش را قفل و
به رود نیل طویل هدایت می‌کنم
و من با چشم قلبم
دور شدنشان را می‌نگرم...
و آن‌ها همراه با جریان آب
به بهانۀ تنبیه 
از من دور می‌شوند
تا زمانی که
اتحاد را یاد بگیرند
و به هنگام توصیف 
نگاه تو کلیشه گو نباشند...
تا زمانی که مثل قلب بی‌نوایم،
سر به راه شوند.
و من چشم‌انتظار می‌نشینم
و بی‌قرار 
به جریان آب گوش می‌دهم
تا چشم‌هایم، مملو از ندیده‌ها... 
و زبانم پر از نگفته‌ها و 
عقلم مالامال از نساخته‌ها،
راه برگشت را پیدا کنند و
برگردند به منِ بی‌قرار...