توهم بود خوابِ دیشبِ من....

"توهم بود خوابِ دیشبِ من...."

بخواب،،،

راحت بخواب امشب...

هوا عصیان....
زمین از خصم لبریز است...
تنم پیوسته می لرزد...
من از مکرِ زمان پیوسته غمناکم...
به روی شاخه هایِ زندگی صد خوشه از مُردار آویزان ...
چراگاهِ خصومت از چمن هایِ سیاهِ مرگ لبریز است...

به یاسین خدادادی.....
 به کاف و نون و فا  سوگند...
که هر خوابی پریشان نیست...
زمینِ تشنه از سوزِ عطش در حال نُشخوار است...
و شهری در جوارِ مرگِ صدها شهر مدفون است..
زمان تابوتِ غول آسایِ زندانبان و زندانیست....
چرا مردم نمیدانند؟
هوا از مرگ لبریز است....
فروکش میکند این خاک..
به نیستی میرود این شهر..
به آن کوهِ سیاه و خفته، صَد سوگند...
زمین در حالِ تدفین است....
فراری نیست...مجالی نیست...
دل من بیقرارِ اینهمه لرز و تب است امشب...

صدایِ صیحه و صد پارگی در گوش می پیچد....
هیولا،،،،،اژدهایِ سرخ می تازد....
سلامی در افقهای اروپا گرمِ آگاهی.....
مداری در حسابهایی که معلومند؛مجهول است...
نگاهِ  روسها از  نورهایِ خیره خاموش است...
عروسک در نگاهِ خیمه شب بازان ،،،
اسیر خون و خوناب است...
صدایِ سرد و خسته؛...
 از غروبِ دخترانی نوجوان و خفته در خون قصه میگوید...
آدم و اعضا شعارِ عصرِ آگاهیست...
از جسد....
 بوی تعفن تا طلوعِ قلبهایِ آهنی پیداست...
و من هم  سرد و  بیمارم...
نمیدانم چه میگویم...
فقط از درکِ مجهولی پریشانم...
توهم بود خواب من....
دلم می لرزد و شاید نمیدانم....
و یا خواب و روان من همه آشفتگی باشد....
همیشه خوابِ خاکستر ...
صدایِ آتش و دود است و منسوخ است...

بخواب....

راحت بخواب امشب....

خاکستر...[نهم شهریور ماه هزار و چهارصد]