زخمِ بی قرار!

باغِ احساسِ سپیدم؛ قلمم گَرد شود

در هوایت به تماشایِ غمی؛ مرد شود

از فراسویِ نگاهت؛ به دلم زخم زنی؛

نور قلبم؛ نفسم غربت دلسرد شود

جانِ من؛ اشکِ جنون در سرِ من دور زند؛

بغضِ دل؛ ساحلِ چشمم به غمی طرد شود

دیده ام سرد و تمنایِ دلم زود نَمُرد؛

در س**** که قلم پیکره اش زرد شود؛

این دو روزی که تو با آن به خودت مشت زدی؛

سالِ من از پیِ احوالِ تو پر درد شود!!!

سخت و ساکت دلِ پرگارِ فلک دور زند

بی تو با سایه ی غربت؛ سحرم سرد شود

• بچه گیام -