کوزه ی درد

از خربه های زمان
بوی کوزه های سفالین دلدادگی،
از گورستان صداهای دیروز
ناله و آواز عشق ،
و از طاقچه ی خاطره ها،
بوی افسانه ی دیوانگی می آید
اینجا نیز
کوزه ی دردهای من
عازم سفر زمان است
از خاکی که مرا خواهد گرفت
ناله های من می رویند
و در طاقچه ی یاد من
افسانه ی چشمان تو
بوی شعر دیوانگی خواهد گرفت
اما خدا نیز گویی
از بوی تکرار فاصله ها،
تنهایی
و ویرانه ها
خسته و گریان است
آسمان چقدرکوزه اندود است
و خورشید باید
فکری بحال فرسودگی لحظه ها بکند
که برای این شروع جدید
کافی است یکبار
زمین را دور بزند
و چشمان تو را از نو
ببیند.....

فریدی
27 مرداد 94