كوچه خاطرات

مات كه شد چشمم

بغضي در شعرم شكست !

و سيل تمام وسعت پنجره ام را برد .

آنقدر فقير ام

كه سالهاست چشمانم را

از مردم مي دزدم

پاسبانها خوابند ؟!

يادت هست ؟

من از كوچه بيزار بودم !

و تو

بدنبال بلندترين مي گشتي

در پس كدام كوچه ي ترديد

مرا گم كردي ؟

كه تاول نشسته بر دلتنگي ام

گواه مذهبت شده است .

 بانو !

از پريشاني هر كوچه ي مْرتد

اگر برگردي

مرا مي يابي

يا در سماء اشك

يا در نم گل آدم

يا در خود

اگر من باشي ؛

نگذاشته ام باغچه بميرد

تا هر روز صبح

خانه براي عطرت

چاي شيرين كند !

 و باز همهمه اي

كه در كوچه هاي خاطره

مي دود

و من

يك پا

بر لي لي اي مي مانم

كه با آه كشيده ام ؛

يا نه ...

هفت سال از دل سنگت را

روي هم مي چينم

و دوباره بر هم زنم

تا مرا دنبال كني !

و شب

آخر كوچه

زير تيرك چراغ برق

وقتي سينه از حجم آه

خالي مي شود

در سايه روشن سيگاري

كور مي شوم .

رضا محبي راد (مجنون)

27/2/90