ای کـــــه افکنـــــده ای از حُـــسن به دل ها شرری
شرری کــــز اثــــــرش هیـــــچ نمـــــانـــــدم اثری
حُسنت افزون زحد و حـدّ تو از حُســـــن فـــــزون
نه بـــــه مشّـــــاطـــــه نیازی نه به کحـل البصری
مادری هیـــچ نزائیـــــد به حُســـــن تـــــو پـــــسر
چـــــو تـــــو زائـــــیده نگـــــردید زمــــادر پسری
صـــــدفی هیـــــچ نپـــرورد دُری چون تو که هیچ
گوهــــری نیز نیـــــاورد چنـــــان تو گـُهــــَـــــری
مُرده جان گر بگرفت از دم عیـــــسی چـــه عجب
که بگیـــــــرد دمِ عیسی زتو جـان بـــــا نظـــــری
به نـــــگاه تو شـــــود زنده مگـــــر عیسی صبح
نگهـــــت ظلمــــت شب راست چـو رَمیُ الجَمَری
هست مطـــــلوب بشر هر چه جمال است و کمال
تــو جـــــمالی و کمـــــالی و رَجَـــــاء البـــــَشَری
تـــــو بدیـــــن غایت خوبی که شدی رشک مَلَک
ز چـــه رو از نظـــــر خلــــــق جهـــــان مستتری
هـــــان بر انـــــداز نقاب از رخ یوسف کُش خود
که نباشـد اگـــــرش ســـــود نـــــدارد ضـــــرری
بـــــی تـــــو از خیـــــر اگـــــر هیچ نشـانی نبود
با قـدوم تو نمانـــَـــد اثـــــر از هیـــــچ شـــــری
مـــــن به تقـــــدبـــــر احالـــــت ندهم هجر تو را
که تو خود مُنــــشی احکام قضـــــا و قــــَــــدَری
بحـــــر بـــــی اذن تو هیـــــهات خروشـــی بکند
ابر هیـــــهات کزان صاعـــــقه آرد مَـــــطـــــَری
نه چـــــو مـــــا یافـــــت شود هیــچ کجا منتظِری
نه چو تو در همــه ی دهـــــر یکی منتظـــَـــــری
شیعه دستـــــش به دعا سوی خـــــدا هست بلــند
بـــــه امیــــــدی کـه شـــــود غیبــت کبری سپری
طلعتــــــت پـرتـــــو انـــــوار الـــــهی اسـت بتاب
که تو شمسی و به گِـــــردت من شیدا « قمری »