چهارشنبه ۱۹ ارديبهشت
|
دفاتر شعر ابراهیم حاج محمدی
آخرین اشعار ناب ابراهیم حاج محمدی
|
عاقــــلان جملــــگی بـــر این رایند
آب را در هــــون نمــــی ســــاینــد
فــــقر و کمـــــبود جمعیــــت حتـما از مصیــــبات فــــعلــــی مــــاینـــد
واقعــــا هــــم مصیبتند ایـــن هــــا بَـــل مصیبــــاتِ بــــی تســــلّاینـــد
قحــــط هایی چنـــــین خــــدا دانــد بــــد تـــــریـن نـــــوع از بلایـــــایند
ریشــــه کن فــــقرِ ما نخـواهد شد اقــــویا تا بــه فکــــر إغــــواینـــد
اغنیــــا نه به فکــــر مستضــــعف اولیــــا هـــم بـه تَـــرْکْ أُولی یـــند
ســــیل بُرده ســــت مملکــت ها را پادشــــاهــــان بـــه فکـــــر لالایـند
شـــک پدیـــد آمدستــــم اینـان هان دوستــــانــــند یا نــــه اعداینـــد ؟!
نسـلشــــان را بیَـــنْقـَـــرضْ یا رب خیـــــر ما را اگــــر نمی خـوایند !
بـی خــــبر از تمــــام بـــــدبخــــتی دائـــم الغـــرق قعــــر رؤیــــاینــــد
غالبـــــا از اســــاس پنهـــــاننـــــد گاهگــــاهـــی اگــــر چه پیـــدایند
جمعیـــت رو بکــــاهــش است امّا لاف خواهــــند زد کــه دریــــاینــــد
از مــــروّت چــــه عـــاری اند آری بس که لاقـــیدهـــا فرومـــایـــه نــد
تخمشــــان منهــــدم شــــود زیراکْ از پـَــسِ معـضـلات بَـــر نــایـــند
گــــرگ ها در لبـــــاس میشــــاننـد به خـدا بد تــــر از« اوباما » یند
هر چـــه خواهـــند حکــم می رانند هر چه خواهنــــد حکـم فرماینــــد
ترسی از مـرگ و میرشـــان نَبْـــود بی خبر از خـــدا چه ای وای ند !
« این دغل مردمــان که می بینی » مُـردگــــانـی شبــــیه احــــیاینــد
اشتهــــامـند شهــــد زُهــــدانــــند ! زاهـدانــــی کــــه روح فرســـایند
زاهـــدانــــی که هــــی ریـــا ورزند باد پیـما ، نـــه ! باده پیمایند !
از پلیــــدان پلــــید تـــر هستــــند از دنی هــا دنـی ترــ أدناینـــد ــ
موش باشــــید میــــش نـه هــــرگز میش هــــا پَخْمـــگان دنیــــایـنـد
میــــش ها مــــی روند بی برگشـت موش هــائی که می روند آیند
کاهــــش جمعیــــت اگـــر درد است ناتــــوان از عـلاج اطـبّـاینــــد
بر نمــــی آیــــد از پزشــــکان کـار گـر چـه ماننـــد ابن سیــناینـــد
توطئهْ یْ دشمنانی است این غمْکْ جیـــره خــوارانی از اروپّـایــند
فتنــــه والله بدتـــر از ایـــن نیــست بُنـــیه ی مملکت چرا کایـند؟!
گلــــرخـــانـی کـــه جمله شیـرینند ناروا هست اگر به تُرشـایند !
جمعیــــت ازدیــــاد کـی یــابــــد ؟ تا دهـن هــا فقــــط به نِق وایند ؟
جای دیگــــر مگــــر کنــین وا تا جمعـیت را فـــزونــی افـزاینـــد
پــــیر هـــا را فـــقــط ببــُرنائـید گرجوانان به تـرس أزُ قبایند![1]
ایـــن عزب مرد ها که می بینـید شیـر مستنـد اگــــر چه روبایند
بـذر کــــاران همــــاره مردانــــند کشتزاران همیشــه زنــهایــــند
بــار الهــــا چــــرا بنـات ایـنک مال بــــد بیــخ ریـــش بابایند ؟
بار الهـــــا چـــرا بنیــــن اکـنــون بینـــوایان بــی سرو پاینـد ؟
هر چه نر هســت را بپــروارنــد ماده هــا را فقـــــط بیـارایــند
پســــرانــــی که جملــــه مجنـوند دخترانی که جمله لیــــلایـند !
شــوخ مانـــــند سیـخ کبریتــند مســت ماننـد جغد پر ، واینـد
غافل از هر چه رنــج و اندوهند فارغ ار هرچه بیم و پــروایند
مگر اینان اجاقشــان کور اسـت مگر آنـــان زغـال بی نــای ند !
از چه رو بی رمق شـــوند اینان پیر باشند اگــر چـــه بُرنایند؟!
دُرّ و دُردانــــه هــای بد مسـتند لُعبتانی کـه زعفـران سایند[2]
هر چه بد مســت دختـری دارد چشـم و ابرو که باب ایمــاینـد
خاک بر سرْمْ چشم هـا هــیزند خـاک برسرْمْ گـوش ها وایــــند
به خدا نرّ و ماده شـان لولنــد به خدا نـرّ و ماده شان پاینــد
دل دهند آی قـلوه پس گیـرند به هم از هم که شنگ و شیدایند
زشت باشـد حیـــا کنم ای وای خلـق عالــم چـرا که بیــنایند
چه فراوون تــو مملکـــت حالا بختیاران پـــــای برجـاینــد !
چه فراوون تو مملکت فعـلا مـرسـده ، نازنیــن ،آتـوساینـد!
چه فراوون تو ممــلکت جِـدّا جِسِــنا ، آتِنا و بیــــــتاینــد!
بختشان را شما فقـــط بُگـْشای بی نیـــــاز از هــر آنچــه مامایند
بگشـــــاینــــد تنگــنا هـــــا را تنگــناهــا اگـــــر تنـــــش زاینـــــد
می شود باز هردری بسته ست بی نیــاز از شگـــرد لـــولاینـد
در گشودن اگـــــر زپــا افتـــــند غـــــرق در ذلّـــــت آشکارایـنـــــد
دسـت اینان فقــــط شود درمان درد هـــــائـــــی کــــه بی مداواینـد
هر گره باز می شـود با عشـق گِرِها ! نــزد عاشــــقــان وایـــــند
دیگران کشـــت ما درود کردیم مــا بکـــاریم و دیـــگـــران زایند
جمعیـت را چنیــــن بیـــــفزایید
جمعـــــیت را چنـــان بیــفزایند
[1]- ازُقبا = از عُقبی !!! فتوای اکید ما بر این است که حذف حرف عین ولو به ضرورت از قبائح اکیده است و نتوان به هیچ ضرورتی حتی ضرورت وزن حرف عین را از تقطیع عروضی حذف کرد و این به موجب اقوی ادلّه ی عقلیه أعنی {{خیف اللُّبس}} است !!! و ما را رأی بر این است که حتی در مواردی که هیچ خوف التباسی نیست نیز از این قباحت اجتناب شود . ولیکن در این مورد خاص به موجب قاعده ی فلسفیه ی معروف : { مَا مِن عامٍ الّا و قَد خُصَ}} چون اثرمان طنز بوده است خود خلاف فتوای خویش عملیده ایم . مقلّدین ما می توانند در این مسأله به فالأعلم رجوع کنند و اگر او را نیز همین فتواست به فالأعلمِ از او ! و هلمَّ جَرّا !!!
[2]- اشارتی است به ماجرای : { دُردانه و دانه زعفران می سودند } و تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل !!!
|
|
|
نقدها و نظرات
تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.
شاعر درخواست نقد دارد
ارسال پیام خصوصی
بهروز عسکرزاده
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
بانام ویادخداوندبزرگ🌹ودرودبرشما جناب کی
فرامرز عبداله پور 
احسان فلاح رمضانی 
علی نظری سرمازه 
