سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری


عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

اعضای آنلاین

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

پنجشنبه 20 ارديبهشت 1403
    2 ذو القعدة 1445
      Thursday 9 May 2024
        به سکوی پرتاب شهرت و افتخار ،نجابت و اقتدار ... سایت ادبی شعرناب خوش آمدید مقدمتان گلباران🌹🌹

        پنجشنبه ۲۰ ارديبهشت

        سرگذشت آدم و حوا

        شعری از

        بیژن آریایی(آریا)

         از دفتر برگی از تاریخ نوع شعر مثنوی
        ارسال شده در تاریخ شنبه ۱۶ فروردين ۱۳۹۳ ۱۴:۴۴ شماره ثبت ۲۵۲۵۹
          بازدید : ۶۴۳   |    نظرات : ۵۷
        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر بیژن آریایی(آریا)

        چند روزی بودمي ساکن به  کوي تو خدا

        از چه  گشتیم   جان   من  از   تو   جدا

        مَرچه  باشد   حبِّهْ   گندمْ   يا   که  سيب

        چونکه دانستي دهد، شيطان مرا آن دم فريب

        ساختي از گِل مرا زان پس تو جايم در بهشت

        دادي وآن جايگه پُر بودش از حوري سرشت

        سجده  کردند  کلِّ  مخلوقاتْ  بر من درعَدَن

        بهر حوّا و  پدر  جدّم  ،که هستند  پشت من

        آن  رجيم ِ نا بکار  و  روبهِ   حيلت   نشان

        چون   که  گفتی برتری،انسان ز کلِّ ديگران

        گفت آن  دم  با خودش تا  من  نيَندازم به در

        کی تو  اشرف هستی انسان؛ای پليدِ خيره سر

        زان  سپس  از   هر  دري    دانست    شود

        يا  که راهي  را  که بايد ،سوي انسانش رود

        زد  محک آن دشمنِ   آدم،  ز  روزِ   اولش

        چون که گشت مايوس از آدم ، به نزدهمسرش

        رفت   با  حيله  به   نزد   مادر   کلِّ    بشر

        گفت بر حوّا؛عزیز دانی چه باشد  خير وشر؟

        داد  پاسخ  مادرم  حوّا ؛ چه  مي گويي دَني

        تو به مکرت رهزن صدساله را ره مي زني

        تو   چه جويي زين همه   گفت  و   شنود ؟

        از چه تو  خواندي    مرا،حا صلْ   چه بود؟

        گفت   شيطان ،  جان   من ،   اي  مهربان

        مَر   نبيني وقت  آرامش  بُودْ  اندر    جنان

        تو  نشين در زير سايه ؛تا بگويم حرف راست

        چونکه مقبولتْ نَيُفْتَد،هر چه گويي ام  سزاست

        اینچنین می خواند  بر حوّا  که  فخر  کائنات

        اي   تمام    کائنات      در     زير      پات

        زيب  و  زيور مر  تو  را هر   دم   سزاست

        چون توئی هرگز نباشد؛گر که هست برگو کجاست؟

        آن    سر   و سينه   تو   را  با   يال   و   سُفت

        بس  که  دلکش  باشدش؛ آیا کسی اینگونه گفت؟

        کي تو را قدر داند آن  آدم که معلوم نيست کجاست

        از  بر  و  اندام  تو  هر  آنچه  خوانم  پس بجاست

        مادرم   حوّا  چنان  غرقْ  در  فريب  بودش  به او

        پس  وُرا  سرخوش   بيامد          ،زان سپس از    گفتگو

        گفت  بر  ابليس: بگو بر  من  چه سازم مهربان

        تا  که قدرم   را شناسد  آدمْ   آن ، مردِ    دَمان

        گفت   ابليس  : زيبَهِ خوش  آب     و     رنگ

        اي  که آوازت خوش   است     مانند     زنگ

        گويمت سرو روان  ؛ بشنو تو جانا این  ز من

        رام  سازي زوج  خود را ؛مهربان اينک به فن

        نم  نمک بر مادر انسان چو  خواندش درسِ خُد

        چون  که   گفتش  ،   پس   حوّا    اُستاد   شد

        گفت     بر     آن      مادرم    ابليس    مست

        از  چه   ایزد   در   به   روی    باغ    بست؟

        آن  همه ميوه  به  شاخ  و  دل  چنين در حسرتش

        چونکه  آمد  شوي  تو ؛ تستي   بزن  تو   جراتش

        گو  به  آدم  من  دلم   خواهد تو   سيبي  بر  کَني

        غير  از  اين  نایدعزيزم،  چون که شوهر بر مني؟

        حضرت     حوّا   پذيرفتش  که    سيب

        می خورد آخر   ز   شويش     عنقريب

        رفت    شيطان   و   بگفتش   اینچنين

        چون  که  آدم  آيدش نزدش     بشين

        آدم  آمد  ؛ديد حوّا  نيست  سرْ خوش  آ نچنان

        گفت  : جانا  از چه افسرده بماندی  این         زمان

        من   به  قربانت  بگو      چيزي       شده؟

        يا     کسي  حرفي    به   بانويم         زده؟

        گفت  : حوّا ، مهربان شوي  و عزيزِ   خاطرم

        اي   که  درد  تو  خورد     اندر         سرم

        تو  تواني   آوري   سيبي       ز        باغ؟

        تا     بيافروزم   من   از   عشقت     چراغ؟

        خواهد اينک  ميل  من     سيبي         خورد

        گر     بياري  غصه  از    جان          بِسْتُرَد

        گفت    :   آدم ،   خانمم      آن         ميو ها

        چون   خدا گفتست   ممنوع   است   به      ما

        پس   نبايد  حرف       خوردن    را       زني

        گر    چه    در     اينجا   تو    مانند       مني

        باز  حوّا   عشوه ايي   از    خود    به      در

        کرد     تا     آرام      گیرد      آن          پدر

        حضرت    آدم     دل     و    دينش    برفت

        رنگ    و    رويش    باخت، او گرديده زَفت

        گفت برهمسر، مَگر     سيب    قابل    است

        گر  چه   شويم   من   ز   جنت    پاک دست

        اينچنين   شد   آدم   آوردش    چو     سيب

        ناگهان     بانگي     برآمد     از      مُجيب

        گفت آدم، از چه  بشکاندي  تو دستور مرا؟

        مَن  نکردم   جان   من ، ممنوع  تو   را؟

        پس  نشان مرد و زن آمد هویدا آن زمان

        اينچنين شد که خدا بیرون نمودم از جنان
         
        ۱
        اشتراک گذاری این شعر
        ۲۵ شاعر این شعر را خوانده اند

        بیژن آریایی(آریا)

         ،

        مرید هواسی(مرشد)

         ،

        طلعت خياط پيشه (طلاي كرماني)

         ،

        رضا حمیدی راد ( احسان )

         ،

        هاشم دانش مایه(دانش)

         ،

        عباسعلی استکی(چشمه)

         ،

        نیره ناصری

         ،

        طاها محبی (حزین)

         ،

        حسين باران(کاک باران)

         ،

        صدف عظیمی

         ،

        م فرياد(محمدرضا زارع)

         ،

        فرید عباسی

         ،

        امیر سیمین

         ،

        فروزان شهبازي

         ،

        فاطمه رها

         ،

        منوچهر مجاهدنیا

         ،

        فرنگیس رزمی نژاد/فری/

         ،

        الهه انتظاری(شقايق)

         ،

        سید حاج فکری احمدی زاده(ملحق)

         ،

        سید حمید رضا مرتضوی(برگ سبز)

         ،

        محمد رضا نظری(لادون پرند)

         ،

        کورش خجیر

         ،

        میثم دانایی

         ،

        دياكو باران

         ،

        جمیله عجم(بانوی واژه ها)

        نقدها و نظرات
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.

        (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        بهروز عسکرزاده بهروز عسکرزاده
        ۶ ساعت پیش         جمیله عجم(بانوی واژه ها) جمیله عجم(بانوی واژه ها)
        ۱۳ ساعت پیش         بهروز عسکرزاده بهروز عسکرزاده
        دیروز         طاهره حسین زاده (کوهواره) طاهره حسین زاده (کوهواره)
        ۲ روز پیش         احمدی زاده(ملحق) احمدی زاده(ملحق)
        ۳ روز پیش         جمیله عجم(بانوی واژه ها) جمیله عجم(بانوی واژه ها)
        ۷ روز پیش         جمیله عجم(بانوی واژه ها) جمیله عجم(بانوی واژه ها)
        ۷ روز پیش

        نظرات

        مشاعره

        ساسان نجفی(سراب)

        همیشه باش عاشق در راه خدمت از خلق اا با جان و دل بکوشا احیا کنی تو را حق اا بداهه ق
        احسان فلاح رمضانی

        دارم من از فراقش در دیده صد علامت ااا لیست دموع عینی هذا لناالعلامه ااا پرسیدم از طبیبی احوال دوست گفتا ااا فی بعدها عذاب فی قربها السلامه
        مدینه ولی زاده جوشقان

        تا صبا شانه بر آن زلف خم اندر خم زد اا آشیان دل صد سلسله را بر هم زد
        شهرام بذلی

        یک بار هم برای زلیخا دعا کنید ااااا ورنه که هر مراوده ای انتقام نیست
        ساسان نجفی(سراب)

        دد زلیخاه مرد ازین حسرت که یوسف گشته زندانی اا چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی

        کاربران اشتراک دار

        محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        0