رازِ نازِ نگاه

شیشه های دریچه های دلم، دلِ تاریک، بی تو لک دارد

خانه بی تو اسیر تاریکی است با دلم درد مشترک دارد

دلم آوار می شود روزی بر سر روح، روحِ پر اندوه

بمب در خانه منفجر شده است در و دیوارِ آن ترک دارد

دل من مثل آن کبوتر نیست که چو برخاست باز ننشیند

می پرد باز می نشیند چون خوی نیکوی شاپرک  دارد

رازِ نازِ نگاهت آهویی است می چرد در کنارِ چشمۀ سبز

چشم من  گرگِ آز هست امّا چشم تو گلّه گلّه سگ دارد

گر نگاهی به سنگی اندازی سنگ پا می شود ز جای خویش

خوش و مست و ملنگ می رقصد چشمِ مست تو نی لبک دارد

دلم از سنگ هم که کمتر نیست کو نگاه تو تا برقصد مست

تازه این سنگ سنگِ مخصوصی است نام تو روی سینه حک دارد

آسمان تا گشود چشمش را با صدای بلند نعره کشید:

کافر عشق می شود بیقین به نگاه تو هر که شک دارد

ابرهای سپیدِ روی ماه بغضِ بی گریه اند و می گویند

کز سر سفره زودتر برخیز نانِ این آسمان کپک دارد

غلامعباس سعیدی