تلخ غزل

تلخ غزل

امشب دلم شکست زِ ظلم و جفای یار

از اعتمادِ بیخودِ خود، تا خطای یار

از پرده های تیره که افتاد بین ما

تا آن قضاوتِ غلط و ادّعای یار

افسوس میخورم که چرا شأن من شکست

با من چنین نمود و شدم من بلای یار

شعرم گریست امشب و من نوحه خوان شدم

فریادها زدم زِ دلم تا خدای یار

من مهر و عشق  دادم و صدق و وفای خود

اکنون چه دیده ام که شدم من ، فدای یار

در باتلاقِ غم منِ  بیگانه برده اند

غرقم نموده اند ، برای بقای یار

یارا  ! بدان که تلخترین شب تو را گذشت

گفتی تو تلخ بس غزلی هم سزای یار

ناصرترهنده(یارا)