قوزهای زشت

قوزهای خمیده ی خاک

کی خواهی مرد

تا جای ستاره ی باشم

که پشت  تو می ماند و من ندیدم

ای ستاره ی روشنایی

در سفره ی چرو کیده ی شب

رنگین کمان سپید تو را

بالای قوزهای خاک دیدم

و افسوس

چشمان ابی تو را نه

در این روزها

عشق در من نیست

مثل فرهاد

قوزهای زشت خاک را بردارم

تا بتازم مثل اسب های

سپید و پر مو

کنار برکه ی خلوت

در این شب های سرد

پشت قوزهای زشت

کسی نیست نشان دهد

غروب خاکستری ستاره ی مرا

تا دستگیره ی تابوت را

بفشارم روی خاک

حامد خلجی