خیانت

رفت،

" آنکه گمانش به دل تو از اندیشه ی غرق شدنت در سیاهی چشمانش بیشتر بود"

و ژرف بود ژرف

خیال داشتنت

میان این همه ناداری.

به کمینم نشسته بود

آری به کمینم نشسته بود

باورهایی که تو را مغلوب رذیلت کرد

و من

واج واج

تشنه تر

در حسرت رویای با تو بودن

قافیه باختم.

و آنجا

سایه ی زنی را می دیدم که با لبخند پیروزمندانه اش

زنده زنده ، آرزوهایم را میخورد،

 خطوط مرگبار آرواره هایش

راه سقوط مرا می پیمود

و از بوی متعفن اش

میان آغوشت 

سرگیجه میگرفتم

تا آنجا که می شنیدم

صدای گنگ و نامفهومت را

که برای شب هایش

مستانه لالایی می خواندی.