بنویس

بنویس ای قلم از نیرنگ این نا مردمان

بنویس تا شاید غمی از غم های دفتر پاره پاره تقدیر

این پیر زن کوژپشت بیابان نشین که گرد بی کسی تن پوشی از حریر برای زیبایی چهره اش شده را نگارش تو بکاهد

بنویس و منتظر باش تا شاید مسافری غم نگاه تورا بزداید و ورق ورق زندگانیت را عبرتی گیرد برای فردایی بهتر از امروز

فردایی که نه غم دران خانه دارد و نه نیرنگ دران کاشانه

پس بنویس قلمم با امید نه خون دل

باواژگان تازه تاهرکه خواند دوباره دررگهایش خون امید و دوباره گی زنده شود

نه همان کهنگی و یاس دیرین