زبان به حراج نمی گشایم

خاموش و بی صدا ...
تن پوش می کنم ؛
مخمل ِ سکوت را
و پنهان می سازم ؛
ساز ِ ناکوک ِ هزارتوی ِ زخم هایم را
در چشمان ِ بی سویی که
فریاد را رها می کند ؛
تا لب ِ بام
بر خنکای ِ پوست ِ آسمان ...

تاراج ِ احساسم را
به هروله می نشینم
و می دانم ؛
پاییز ...
بر دوش می کشد ؛
تابوت ِ سبز ِ صداقت را ...

در این جغرافیای ِ سرد و بی روح ؛
سوسو می زند
از آن سو
نفس نفس ؛
سرمای ِ استخوان سوز ...
کرختی ِ رگهای ِ فاصله ...
و نگاه ِ غمگین ِ قناری ِ رویاهایم

 تا سپیدی ِ گیسوانم
زبان به حراج نمی گشایم ...!!!