لیلی

زمین لیلی زمون لیلی نفسها بی امون لیلی

در این شبهای ویرانی کنار من بمون لیلی

بیا لیلی دلم خونه که حالم حال مجنونه

بگیر دستامو تو دستات که رفتن - رفتن جونه

چشای نازتو امشب به روی صورتم وا کن

غبار بی کسیها رو تو با لبخند خود ها کن

نپوشون صورت ماهو نذار که گم کنم راهو

تو مرهم باش بر این دردا تموم کن این غم و آهو

نگیر از من نگاهاتو بگو با من تو حرفاتو

تو مرهم کن بر این قلبم نوازشهای دستاتو

بذار لبهاتو رو لبهام بچش طعم خوش غم را

میخوام پرواز کنم باتو نذار تکرار بشه بم را

دلم تابوت یک درده تنم تندیس یک مرده

که با طرح دو چشمانت یه عمری رو به سر کرده

بیا لیلی که بیمارم از این دوری چه بیزارم

برا لمس تنه زیبات چه شبهایی است که بیدارم