اسکله

ته نشین شد همه ی شور و شر و ولوله ام بی تو متروکه ترین قایق این اسکله ام تن امواج تو از دامن ساحل که بُرید به که سوگند؟ شکسته کمر حوصله ام دلخوری ها فقط از بابت این فاصله هاست چشم در راه توام با همه ی فاصله ام به صدف های در آغوش تو دلتنگ منم من که سرمایه ی بدنامی هر سلسله ام آنقدر دوری و باران شمال ست هنوز در سرِ شعر و غزل های ورق باطله ام ریشتر های نگاهت به دل شهر رسید من بدنبال خرابی پس از زلزله ام