(( انسان، تندیسی از آّب و گل ))

مرا دنبال کنید

رنگ شــعــر

رنگ زمینه

دفاتر شعر شفیقه طهماسبی

آخرین اشعار ناب شفیقه طهماسبی

آنگاه که غرور خیمه زد بر "وجـــدان" ؛ تناظری آفرید، ناهمگون ! چنین شد که روزگار، پارچه ای سفـــــید کشید بر، روح آدمیزاد؛ و زمزمه کرد : مگر نه این است که، وجود انسان، تندیسی ست از، آب و گِل ؟! و روح اش از یزدانِ پاک ؟! مگر نه این است که، انسان از خاک است و خاک خواهد شد ؟! چرا تکیه بر ستونِ بی پایه ی غرور ...؟ اِنا الا الله و انا الیه راجعون ! انسانیت هم مُــــــرد ...! ( شفیقه طهماسبی )

۰

شاعر درخواست نقد دارد