شعر مردن

خداوندا صدای بادوباران می دهد آزار قلبم را
که این ساعاتِ طوفانی چنان دزدیده از اینجا نوازشگر نسیمم را
خدایا گریه ام می گیرد اما اشکهایم بی سبب بر گونه می چرخند تا راهی بیابند از پسِ بیراه گندمگونه ی خشکیده از سرما
خدایا من نمیدانم چرا می نالم از دردی که درمانش به دست پر توانای تو آسان می نماید یا کفِ گوری و یا جوری که خود دانی و حالِ من که ناجور است
من از رفتن نمی ترسم ز ساکن بودنِ این دم نمی ترسم خداوندا رهایم کن من از مردن نمی ترسم