بهار

برای رفتنم از خود، به فکر یک چمدانم
رسیده موعد رفتن … صلاح نیست بمانم

به فکر یک چمدانم که پر کنم _همه اش را _
از آنچه خواست دل از من ولی نشد بتوانم

نه ذوق پک زدن و حس دود و حس کشیدن
نه شوق مزه ی تلخیست در میان لبانم

که عید میرسد اینجا و فصل خانه تکانی
… بگو سکوت دلم را برای که بتکانم؟
…
اگر چه خسته ای از مردمان شهر ، عزیزم
صبور باش که من خسته از زمین و زمانم

فقط صدا زدن از نت ، فقط فضای مجازی
دلم خوش است به استیکری و واژه ی «جانم»

نوشته بود- چطوری رضا - براش نوشتم
در انتظار «بهار » و اسیر دست خزانم