گندمهای آدم و حوا

چه سخت سبز می شوند

گندمهای آدم و حوا

و چه تلخ است سکوتی که در آن خوابیدیم

من به ترکیب دو احساس بلند

و به نزدیکترین لحظه ی تفسیر خدا

وسط حجله ی بی خون زمان می مانم

و کسی هست به پهنای حریم حَرَم حُرمتها

که من از بودن او خوشحالم

من عرق کردن یک قابله را می بینم

و لقاحی که به بن بست لبش چسبیده

خسته شد همت بی سابقه ی دست چپش

بس که سرپنجه ی خود را جوشاند

مهدی خداوردی پور (قسمتی از شعر گندمهای آدم و حوا)